کارآزمایی بالینی آرام سازی پیش رونده عضلانی بر علائم حیاتی بیماران سکته قلبی

سابقه و هدف: نکروز حاد میوکارد یک واقعه تهدید کننده حیات است و در مرحله حاد، تعداد زیادی از بیماران و خانواده آن ها، تنش روانی شدید و به خصوص اضطراب که در تغییر علائم حیاتی نقش قابل توجهی دارد را تجربه می کنند. در روزهای اولیه پس از انفارکتوس بسیاری از بیماران واقعاً نگران بوده و اوضاع همودینامیکی متغیری دارند. مواد و روش ها: این تحقیق یک تحقیق نیمه تجربی است که به منظور بررسی تأثیر آرام سازی پیش رونده عضلانی بر علائم حیاتی در بیماران سکته قلبی انجام شده است. تعداد کل نمونه ها، 76 بیمار مبتلا به سکته قلبی بودند که به منظور جلوگیری از در معرض بودن نمونه ها، ابتدا نمونه های گروه آزمون، مورد مداخله و مطالعه قرار گرفتند و سپس نمونه های گروه شاهد مورد بررسی واقع شدند. مداخله انجام شده در گروه آزمون عبارت بود از روش آرام سازی پیش رونده عضلانی که به مدت سه روز و هر روز دو جلسه انجام می شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش نامه اطلاعات فردی و جدول ثبت علائم حیاتی بود. یافته ها: نتایج نشان داد که استفاده از آرام سازی پیش رونده عضلانی باعث کاهش تعداد تنفس در بیماران سکته قلبی می شود (03/0p=)، ولی بر میزان فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و تعداد نبض تأثیر معنی دار آماری ندارد. نتیجه گیری: از آن جا که آرام سازی پیش رونده عضلانی به طور معنی داری موجب کاهش تعداد تنفس در بیماران سکته قلبی شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که، این روش از طریق کاهش تنش در تعدیل تنفس مؤثر بوده و در سایر معیارها نیز اگرچه سیر کاهشی داشته اما از نظر آماری تفاوت معنی دار مشاهده نشده است.